Ἡ Παλιγγενεσία τοῦ Ἔθνους Ἡμῶν!

Ὦ φίλοι, σήμερον 25^η. Μαρτίου,

ἡ Παλιγγενεσία τοῦ Ἔθνους Ἡμῶν!

Ἑλλὰς ἡ Εὐλογημένη γῆ τῶν Οὐρανίων!!!

Ἑλλάς, ἡ πατρὶς τῶν ἀθανάτων!!!

Ἑλλὰς ἡ χώρα τοῦ Ἕλληνος!!!

Ἑλλὰς τὸ κλέος τοῦ Λόγου, Ἠριγένεια θεά!!!

Διὰ τὴν Δόξαν τῆς Ἑλλάδος,

τῶν Ἐλευθέρων Πολιτῶν,

τῶν Ἀνεξαρτήτων Καλῶν τε καὶ Ἀγαθῶν ψυχῶν,

τῶν Ψυχῶν τοῦ Ὡραίου, Ἀληθοῦς τε καὶ Δικαίου,

τοῦ Ἀπολλωνίου τρίποδος, στίγματος καλουμένου!!!

Σήμερον τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου,

τῆς ἀειπαρθένου Δεσποίνης Μαρίας,

τῶν ῥοῶν τοῦ Κάλλους Ῥέας,

Ἀφροδίτης τε καὶ Ἀρτέμιδος, καλουμένης,

ἡ Ὑπερούσιος Δύναμις τοῦ Λόγου,

διὰ Πατρὸς Δώρου, εἰς Δῶρον ἐγένετο!!!

Ζήτω ἡ Πατρὶς Ἡμῶν!!!

Ζήτω τὸ Ἔθνος Ἡμῶν!!!

Ζήτω ὁ Ἐθνικὸς ἡμῶν Στρατός,

τὸ ἔνοπλον Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων,

διὰ τὴν Ἐλευθερίαν, Ἀνεξαρτησίαν καὶ

Αὐτονομίαν Ἡμῶν, τῶν Πανελλήνων,

κατ’ ἀκολουθίαν καὶ τῆς Ἀνθρωπότητος!!!

 Ζήτωσαν, …, …!!!

        Γένοιτο, …, …!!!

Ὅμηρος, θεῖος προπάτωρ Ἡμῶν, λέγει:

"ὦ φίλ᾽, ἐπειδὴ πάμπαν ἀναίνεαι, οὐδ᾽ ἔτι φῇσθα

κεῖνον (δῖος Ὀδυσσεύς) ἐλεύσεσθαι, θυμὸς δέ τοι αἰὲν ἄπιστος·
ἀλλ᾽ ἐγὼ οὐκ αὔτως μυθήσομαι, ἀλλὰ σὺν ὅρκῳ,
ὡς νεῖται Ὀδυσεύς· εὐαγγέλιον δέ μοι ἔστω
αὐτίκ᾽, ἐπεί κεν κεῖνος ἰὼν τὰ ἃ δώμαθ᾽ ἵκηται·
ἕσσαι με χλαῖνάν τε χιτῶνά τε, εἵματα καλά·

πρὶν δέ κε, καὶ μάλα περ κεχρημένος, οὔ τι δεχοίμην.
ἐχθρὸς γάρ μοι κεῖνος ὁμῶς Ἀΐδαο πύλῃσι
γίγνεται, ὃς πενίῃ εἴκων ἀπατήλια βάζει.
ἴστω νῦν Ζεὺς πρῶτα θεῶν, ξενίη τε τράπεζα,
ἱστίη τ᾽ Ὀδυσῆος ἀμύμονος, ἣν ἀφικάνω·

ἦ μέν τοι τάδε πάντα τελείεται ὡς ἀγορεύω.
τοῦδ᾽ αὐτοῦ λυκάβαντος ἐλεύσεται ἐνθάδ᾽ Ὀδυσσεύς.
τοῦ μὲν φθίνοντος μηνός, τοῦ δ᾽ ἱσταμένοιο,
οἴκαδε νοστήσει, καὶ τίσεται ὅς τις ἐκείνου
ἐνθάδ᾽ ἀτιμάζει ἄλοχον καὶ φαίδιμον υἱόν."

   (Ὁδύσσεια, ξ.149-144.)

Σημείωσις: Προσπάθησε, δι’ ἑποπτείας, ὅπως προσεγγίσῃς τὸ κείμενον, τὴν θείαν ταύτην ἀποκάλυψιν, διότι ἡ «μετάφρασις» εὐτελίζει, διαστρέφει, κακοποιεῖ καὶ ἐν τέλει ἱεροσυλεῖ(!!)

© Copyright Δ. Μαλασπίνας.

Δὲν ἐπιτρέπεται οὔτε κἂν ἡ περιορισμένη ἀντιγραφὴ

καὶ χρῆσις τῶν ἄρθρων τῆς παρούσης ἱστοσελίδος, παρὰ μόνον

διὰ ἰδιωτικὴν - ἀτομικὴν χρῆσιν, ὑπὸ τὴν ῥητὴν Ὑποχρέωσιν καὶ πάλιν 

τοῦ ἐνεργοῦντος, νὰ ἀναφέρῃ τὸν Συγγραφέα,

καθώς καὶ τὴν πηγὴν προελεύσεως, ὡς ὁ νόμος ὁρίζει.

Νομοτελειακές Αναφορές. Μ4.

Ἀναφορές, διὰ τὴν «Γενικὴ καὶ εἰδικὴ νομοτέλεια τοῦ ὄντος Ἄνθρωπος».

                                                                             27^η. Φεβρουαρίου 2015, ἡμέρα Ἕκτη!

Ἔτσι ἔγινε καὶ εἶδα τὸ Ἐκκρεμές. […]

Τὸ Ἐκκρεμὲς μοῦ ἔλεγεν ὅτι μ’ ὅλον ὅτι ὅλα ἐκινοῦντο, ἡ ὑδρόγειος σφαῖρα, τὸ ἡλιακὸν σύστημα, τὰ νεφελώματα, οἱ μαῦρες ὀπὲς καὶ ὅλα τὰ τέκνα τῆς κοσμικῆς ἐκπορεύσεως, ἀπὸ τὰ πρῶτα θεῖα ὄντα ἕως τὴν πλέον ἰξώδη ὕλη, ἕνα μοναδικὸ σημεῖον παρέμενε ἰδεατὸς πῖρος, σφήνα, γάντζος, καὶ ἄφηνε τὸ σύμπαν νὰ κινῆται πέριξ αὐτοῦ.

Καὶ τώρα ἐγὼ συμμετεῖχα εἰς αὐτὴν τὴν ὑπερτάτη ἐμπειρία, ἐγὼ ποὺ ἐπίσης ἐκινούμην ἐντὸς τῶν πάντων, ὁμοῦ μετ’ αὐτῶν, ἠδυνάμην νὰ ἰδῶ Ἐκεῖνο, τὸ Ἀκίνητο, τὸ Φρούριον, τὴν Ἐγγύησιν, τὴν ὁλόφωτη ἀχλὴ ποὺ δὲν εἶναι σῶμα, δὲν ἔχει σχῆμα, μορφή, βάρος, ποσότητα ἢ ποιότητα, καὶ δὲν βλέπει, δὲν νιώθει, δὲν ὑποκύπτει εἰς τὸ συναίσθημα, δὲν εὑρίσκεται εἰς ἕνα τόπον, ἢ εἰς χῶρον καὶ χρόνον, δὲν εἶναι ψυχή, διάνοια, φαντασία, γνῶσις, ἀριθμός, τάξις, μέτρο, οὐσία, αἰωνιότης, δὲν εἶναι σκότος οὔτε φῶς, δὲν εἶναι λάθος καὶ δὲν εἶναι ἀλήθεια!

                                                        Μεταγλώττισις εἰς τὴν λογίαν Ελληνικήν,

                                                                ὑπὸ τοῦ Καθηγητοῦ Δ. Μαλασπίνα.

Ἕνα ἔργο τοῦ Οὐμπέρτο Ἔκο, ἀπὸ τὴν Ἀλεσάντρια τοῦ Πιεµόντε, 1932. Καθηγητὴς Σημειολογίας.

Μία ῥήσις του, περὶ προπαγάνδας: "Σήμερα μόνον οἱ ἠλίθιοι κάνουν δικτατορίες μὲ τάνκς, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ὑπάρχει ἡ τηλεόρασις." 

   

Ακολουθεί η επίσημη μετάφρασις της εκδόσεως στην Ελληνική.

Έτσι έγινε και είδα το Εκκρεμές. […]

Το Εκκρεμές μού έλεγε ότι μολονότι όλα κινούνταν, η υδρόγειος σφαίρα, το ηλιακό σύστημα, τα νεφελώματα, οι μαύρες τρύπες και όλα τα τέκνα της κοσμικής εκπόρευσης, από τα πρώτα θεία όντα έως την πιο ιξώδη ύλη, ένα μοναδικό σημείο παρέμενε ιδεατός πίρος, σφήνα, γάντζος, και άφηνε το σύμπαν να κινείται γύρω του. Και τώρα εγώ συμμετείχα σ’ αυτή την υπέρτατη εμπειρία, εγώ που επίσης κινιόμουν μέσα στα πάντα μαζί τους, μπορούσα να δω Εκείνο, το Ακίνητο, το Φρούριο, την Εγγύηση, την ολόφωτη αχλή που δεν είναι σώμα, δεν έχει σχήμα, μορφή, βάρος, ποσότητα ή ποιότητα, και δεν βλέπει, δεν νιώθει, δεν υποκύπτει στο συναίσθημα, δεν βρίσκεται σ’ έναν τόπο, ή σε χώρο και χρόνο, δεν είναι ψυχή, διάνοια, φαντασία, γνώση, αριθμός, τάξη, μέτρο, ουσία, αιωνιότητα, δεν είναι σκότος ούτε φως, δεν είναι λάθος και δεν είναι αλήθεια.

Πρόσκλησις Ἐνδιαφέροντος.

                    Πρόσκλησις Ἐνδιαφέροντος.

   Ὁ Μορφωτικὸς καὶ Ψυχαγωγικὸς Ὅμιλος Εὐβουλία,

σᾶς προσκαλεῖ εἰς τὴν Διάλεξι – Μάθημα ἐφηρμοσμένης Φιλοσοφίας, 

ὑπὸ τοῦ Καθηγητοῦ Φυσικῶν Ἐπιστημῶν Δημητρίου Μαλασπίνα, 

Φυσικοῦ, μὲ θέμα:

Γενικὴ καὶ εἰδικὴ νομοτέλεια τοῦ ὄντος Ἄνθρωπος.

Ἡ ἐκδήλωσις θὰ πραγματοποιηθῇ εἰς τὴν αἴθουσα "Εὐβουλία" τοῦ Ὁμίλου,

τὴν 27^η. Φεβρουαρίου 2015, ἡμέρα Ἕκτη!  [«Παρασκευή»]  

Ὥρα 7μμ  (19.00)

Τῆς διαλέξεως θὰ προηγηθῇ Φροντηστήριον διὰ τὸ προηγούμενο 
Μάθημα, "περὶ Ἑλληνικῆς Κοσμοθεάσεως". 
Link : Οἱ 3 Ἱερὲς Παραδόσεις τῶν Ἑλλήνων.

Ὥρα ἐνάρξεως 6.30μμ (18.30)

Ἡ αἴθουσα "Εὐβουλία", εὑρίσκεται

εἰς τὴν ὁδὸ Πανεπιστημίου 61, ὄροφος 6^ος.

(Πλησίον Ομονοίας, μεταξύ τῶν ὁδῶν Ἐμμανουὴλ Μπενάκη 

& Θεμιστοκλέους)

Πληροφορίες:

Κα.  Χριστίνα Κυριάκη     6947 270702
                                                    Κα.  Καλλιόπη Φωτεινοῦ   6933 309310

Ἀνθεστήρια ἢ εἰς Διόνυσον καὶ τὸ Τριῴδιον.

Ἀνθεστήρια ἢ εἰς Διόνυσον καὶ τὸ Τριῴδιον.

Ἑορταστικὴ Ὁμιλία εἰς "Εὐβουλία", Ἑβδόμη, 21^η. Φεβρουαρίου 2015.

Ὕμνος εἰς Διόνυσον.

Πρωτογόνου θυμίαμα, σμύρναν.

Πρωτόγονον καλέω διφυῆ, μέγαν, αἰθερόπλαγκτον,
ᾠογενῆ, χρυσέῃσιν ἀγαλλόμενον πτερύγεσσιν,
ταυρωπόν, γένεσιν μακάρων θνητῶν τ’ ἀνθρώπων,
σπέρμα πολύμνηστον, πολυόργιον, Ἠρικεπαῖον,
ἄρρητον, κρύφιον ῥοιζήτορα, παμφαὲς ἔρνος,
ὄσσων ὃς σκοτόεσσαν ἀπημαύρωσας ὁμίχλην
πάντῃ δινηθεὶς πτερύγων ῥιπαῖς κατὰ κόσμον
λαμπρὸν ἄγων φάος ἁγνόν, ἀφ' οὗ σε Φάνητα κικλήσκω
ἠδὲ Πρίηπον ἄνακτα καὶ Ἀνταύγην ἑλίκωπον.
ἀλλά, μάκαρ, πολύμητι, πολύσπορε, βαῖνε γεγηθὼς
ἐς τελετὴν ἁγνήν πολυποίκιλον ὀργιοφάνταις.

     Τὰ Ἄνθεστήρια εἶναι μεγάλη τριήμερος ἑορτὴ κατὰ τὴν ὁποίαν ὑμνεῖται ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἤτοι ὁ Διόνυσος!

Ἡ ἑορτὴ ἀρχίζει τὴν ἡμέρα μεταξὺ τῆς χειμερινῆς τροπῆς ἢ Ἡλιοστασίου καὶ τῆς ἐαρινῆς Ἰσημερίας ἀκριβῶς, δηλαδὴ τὴν 11^ην. Ἀνθεστηριῶνος.

    Πρόκειται διὰ μίαν ἐκ τῶν σημαντικοτέρων ἑορτῶν τῆς θρησκείας τοῦ Ἔθνους μας, τοῦ Ἔθνους Ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων, ἑορτὴ μοναδικὴ διὰ τὰ δρώμενα αὐτῆς. 

Τὴν Ἐθνικὴ θρησκείαν Ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων, διὰ πολλῶν σημείων ἔδειξεν καὶ ἐγκωμίασεν ὁ Ἕλλην Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος ἀνηγγέλθη ὑπὸ τοῦ Ἑρμοῦ τοῦ Τρισμεγίστου, πολὺ πρὸ τοῦ 9.000π.Χ. καὶ ὁ ὁποῖος δὲν ἦλθε διὰ νὰ ἱδρύσῃ θρησκείαν καὶ δὲν ἵδρυσεν!  [1], [2]

    Τὸ ὄνομα τῆς ἑορτῆς προέρχεται ἐκ τῆς ἰδίας ῥίζης ἐκ τῆς ὁποίας καὶ ἡ λ. ἄνθος καὶ ἀνθός, καὶ σχετίζεται μὲ τὴν ἐκδίπλωσιν τῆς Κεκοσμημένης Φύσεως…!

Ἡ ἑορτὴ λοιπὸν πραγματοποιεῖται ἐκείνη τὴν ἐποχὴν τοῦ ἔτους ὅπου ἐμφανίζονται τὰ πρῶτα ἄνθη καὶ δι’ αὐτὸ προσφέρονται ἄνθη σὲ ὅλους τοὺς νέους καὶ τὶς νέες, ἡλικίας ἄνω τῶν τριῶν ἐτῶν, τοὺς ὁποίους καὶ στεφανώνουν δι’ αὐτῶν. Ἐπίσης τοὺς δωρίζουν μικρογραφίες δοχείων οἴνου (χόας) κεκοσμημένας μετ’ ἀναλόγων παραστάσεων.

    Προφανέστατα ἡ σύνδεσις τῶν Ἀνθεστηρίων μὲ τὰ ἄνθη καὶ τοὺς νέους σχετίζεται μετὰ τοῦ Διονύσου, ἤτοι μετ’ ἐκείνου τοῦ κατηγορήματος τοῦ Νοὸς τοῦ Θεοῦ ποὺ ἐπιμελεῖται κάθε γεννήσεως καὶ ἀναπτύξεως ἤτοι μετὰ τοῦ Νέου Νοός !!!

Θεοῦ λοιπόν Ἀγαστοῦ τῶν λοιπῶν Δυνάμεων τοῦ Λόγου ἢ ἄλλως Διός, ὡς λέγει ὁ μέγας Διδάσκαλος ἡμῶν Σωκράτης, ἄλλως τοῦ Ποιμάνδρη, τοῦ ἀπεριορίστου Νοός, κατὰ τὴν Διδασκαλίαν τοῦ θεοῦ Ἑρμοῦ, Ἑρμηνέως τῶν θείων Βουλῶν, Εὐβουλίας καλουμένης…!!!

    Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἤτοι τοῦ Διός, ὡς τὸ ἀκήρατον Πνεῦμα αὐτοῦ, Μῆτις καλεῖται καὶ εἶναι ὁ πρῶτος Λόγος ἢ Σοφία, τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, τὸ πανταχοῦ παρὸν καὶ τὰ πάντα πληρῶν….!!!

    Τὸ Πνεῦμα τοῦ Ὑπερίωνος τρεπόμενον -Ἡλιακὴ Τροπή-, καθίσταται ἐναρμόνιον τῆς Θείας Βουλῆς ἤτοι τοῦ ἀπολύτου Λόγου, περιβαλόμενον τῆς Αὐτοῦ Ἐνεργείας ἢ θείας Οὐσίας διὰ τὰ περεταίρω, Ἀγάπης ἀρχικῆς καλουμένης ἢ Ἔρωτος…!!!

    Οἱ πνευματικὲς καὶ ψυχικὲς Δυνάμεις τοῦ Νοός, Υἱὸς γεγενημένος πλέον, Διόνυσος κέκλειται ἢ ἐπὶ τὸ ὀρθότερον Διώνυσος, ἐγκαθιδρύων τὴν Ὑπερβατικὴν Τάξιν τῆς φύσεως τοῦ γιγνομένου Παντός, ἤτοι τοῦ δευτέρου Λόγου ἢ Πάνα, καθὼς οἱ δυνάμεις Αὐτοῦ ἀναδύονται ἀπὸ τὸ Κοσμολογικὸν Ὠόν…!  Οὕτως ὁ δεύτερος Διόνυσος Ἠρικεπαῖος καλεῖται!!!  [3]

   Ἐκ τῶν διαχεομένων Δυνάμεων Αὐτοῦ, ἄρχεται τὸ φύεσθαι, ἤτοι ἡ Δημιουργία, ὡς ἐκδήλωσις καὶ ἐκδίπλωσις τῆς Κοσμοποιημένης Τάξεως, ἀπὸ αὐτῆς τῶν ὑλονίων (quarks) ἀρχομένης καὶ ἐπέκεινα, ἡ ὁποία οὕτως ἔρχεται εἰς φανέρωσιν, δι’ ὃ καὶ ὁ τρίτος Λόγος προσωνυμεῖται ὡς Διώνυσος Φάνης!!!

    Οὕτω τὴν 11^ην. Ἀνθεστηριῶνος ἄρχεται τὸ Τριῴδιον, περίοδος κατὰ τὴν ὁποίαν ὑμνεῖται καὶ τελετουργεῖται τριαδικῶς ὁ Υἱὸς Λόγος, ὁ Διόνυσος, ὡς Μῆτις - Ἠρικεπαῖος – Φάνης!!!

Ἀνωτέρω Ἀλχημικὴ παράστασις τοῦ Φάνητος - Ἔρωτος, τοῦ 2^ου. μ.Χ. αἰῶνος.

---

[1] Hermes Trismegiste (Paris 1980), ἐπιλογὲς Π. Ἰωαννίδης - Ἱστορικός, «Ἑρμῆς ὁ Τρισμέγιστος», σελ.43, -1985 διον.

[2]  Προσωπικῶς, ὅταν ὁμιλῶ περὶ θρησκείας ἐννοῶ τὴν μίαν καὶ μοναδικὴν Θρησκείαν τῆς Ἀληθείας, ὅπως σημειώνει ὁ Φιλόσοφος Καθηγητὴς Ἰωάν. Θεοδωρακόπουλος, αὐτὴν τοῦ Λόγου, ὡς τὸν προσδιορίζει ὁ βαπτιστὴς Ἰωάννης, λέγων: «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος. Οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν Θεόν. πάντα δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἕν ὃ γέγονεν. ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων. καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν.»

Ἡ θεόθεν αὕτη Ἀλήθεια, ἡ ὁποία δηλοῦται ὡς Ὡραῖον, Ἀληθὲς καὶ Δίκαιον, ἐπὶ τοῦ Δελφικοῦ Τρίποδος, συνομολογεῖ μετὰ τῆς Ὀρφικῆς Θρησκείας.
Ἡ Ἀλήθεια αὕτη περὶ Θεοῦ, Υἱοῦ Λόγου, Θεῶν, Ὄντος, Ὄντων καὶ Δημιουργίας, ἐξεπορεύθη ὑπὸ τοῦ Ἑρμοῦ, ὁ ὁποῖος πρῶτος αὐτὸς τὴν ἐδίδαξεν. Εἶτα τὴν ἐφήρμοσεν ὁ Ὀρφεὺς ὡς Ψυχουργικὴν Λατρείαν καὶ τὴν ἀνέλυσεν Ἐπιστημονικῶς καὶ Θεοσοφικῶς ὁ Πυθαγόρας!

Ὁτιδήποτε ἐκτὸς τῆς Διδασκαλίας καὶ Λατρείας αὐτῆς, εἶναι Δόγμα ἀνθρωπονόητον -"χειροποίητον" καὶ συνεπῶς Ψευδὲς καὶ ἐπικινδυνότατον, ὡς μὴ συνάδον τῆς ὄντως Θρησκείας.

Οἱ δογματικὲς θεολογίες καὶ "θρησκεῖες" εἶναι "religions" καὶ παράγουν "κουλτούρα" καὶ ὄχι πολιτισμό.

Ὁ Πολιτισμὸς εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς περὶ Ὄντος Ἐπιστήμης, τῆς ὄντως ἐπιστήμης κατὰ Πλάτωνα, ἐκ τῆς ὁποίας ἀπορρέει ἡ Λατρεία τῆς Ἀληθείας!

Ἐν ἀρχῇ λοιπὸν ἦν ὁ Λόγος· ἐξ’ Αὐτοῦ δὲ ἀναδύεται ὁ λόγος τῆς Ἀληθείας, ὁ ὁποῖος γίγνεται Διδακτικὴ περὶ τοῦ Ὡραίου, Ἀληθοῦς καὶ Δικαίου ἤτοι συνοπτικῶς περὶ τοῦ Ἀγαθοῦ!!!

    Τὸ religion εἶναι religion καὶ ὄχι θρησκεία, κατὰ τὴν Διδακτικὴν ἀνάλυσιν τοῦ Σωκράτους καὶ τοῦ Πυθαγορείου  Κρατύλου!

[3]  Τὸ ὄνομά Του Ἠρικεπαῖος (ὁ δίδων ζωήν), ἐτυμολογεῖται ἀπὸ τὸ ἤρι (=ζωή) καὶ τὸ κάπ- ἢ κέπ (=δίδειν).

© Copyright Δ. Μαλασπίνας.

Δὲν ἐπιτρέπεται οὔτε κἂν ἡ περιορισμένη ἀντιγραφὴ

καὶ χρῆσις τῶν ἄρθρων τῆς παρούσης ἱστοσελίδος, παρὰ μόνον

διὰ ἰδιωτικὴν - ἀτομικὴν χρῆσιν, ὑπὸ τὴν ῥητὴν Ὑποχρέωσιν καὶ πάλιν 

τοῦ ἐνεργοῦντος, νὰ ἀναφέρῃ τὸν Συγγραφέα,

καθώς καὶ τὴν πηγὴν προελεύσεως, ὡς ὁ νόμος ὁρίζει.

Οἱ ἔννοιες. Μάθημα 3ον.

     Οἱ ἔννοιες, τὰ θεμέλια τῆς Ἐπιστήμης τοῦ Πνεύματος!

    Διὰ τὴν κατανόησιν τῆς Ἑλληνικῆς Κοσμοθεάσεως, πρέπει νὰ ἀντιληφθῶμεν ὅτι αὕτη θεμελιοῦται ἐπὶ τοῦ θείου πεδίου, τὸ ὁποῖον καὶ αὐτὸ εἶναι τριαδικόν, καθὼς ὡς λέγει ὁ Ἀριστοτέλη «τὸ πᾶν ἐν τρισὶ ὡρίσθη».

Ἡ πρότασις αὐτή, ἀποδεικνύεται τόσον μαθηματικῶς, ὅσον καὶ φυσικώς. Συνεπῶς ἰσχύει τόσον διὰ τὰ πεδία τῶν ἀπολύτων Ἰδεῶν, τὰ «μὴ ἀριθμημένα», ὅσον καὶ διὰ τὰ συγκεκριμένα, τὰ «ἀριθμημένα» καὶ διατεταγμένα κοσμικὰ πεδία, βατά τε καὶ ὑπερβατικὰ τοιαῦτα!

    Τὰ τρία στοιχεῖα τῆς Ἑλληνικῆς Κοσμοθεάσεως εἶναι οἱ τρεῖς παραδόσεις, Ἐωνική, Ἰωνικὴ καὶ Ἀωνικὴ ἢ Δωρική, μὲ τὶς ὁποῖες ἔχουν ἄρρηκτη συγγένεια, οἱ τρεῖς μεγάλοι μύστες-φιλόσοφοι Πλάτων, Σωκράτης καὶ Ἀριστοτέλης ἀντιστοίχως.

    Ὁ μύστης Πλάτων ἀσχολεῖται μὲ τὸ ἀπόλυτο θεῖον, τὸ Θεῖον, μὲ τὴν ἀποκάλυψι καὶ ἐκδίπλωσι τῆς καθαρᾶς θεάσεως τῶν Ἰδεῶν, δηλαδὴ μὲ τὴν μεταφυσικὴ Τάξι καὶ Ἁρμονία τοῦ ὄντως Ὄντος, τῶν γεγενημένων Ὄντων αὐτοῦ καὶ τῶν Γεγονότων.

    Ὁ μύστης Σωκράτης ἀσχολεῖται μὲ τὴν Πολιτεία Δικαίου, ὑποδεικνύοντας τὴν ὁδὸ πρὸς τὴν ἐφηρμοσμένη Ἀρετή, τὴν ἐμπράγματο Δικαιοσύνη, κατηγορουμένη ἀπὸ τὶς θεῖες Ἰδέες τοῦ ἀπολλωνίου Τρίποδος, ἤτοι τοῦ Ὡραίου, τοῦ Ἀληθοῦς καὶ τοῦ Δικαίου.

    Ὁ μύστης Ἀριστοτέλης ὡς φυσικὸς φιλόσοφος, ἐρευνητὴς τῆς φύσεως, τὴν ὁποίαν ἀνήγαγε εἰς τὸ Πᾶν, ἔθετε τὶς ἔρευνές του εἰς τὴν ὁδὸν τοῦ πειράματος, δοκιμάζων καὶ ἐφαρμόζων τοῦτο ἐμπράκτως.

Ἡ ἐφηρμοσμένη Φυσική, ἡ Ἐπιστήμη τῆς Φύσεως τοῦ Παντός, ὁρατοῦ τε (Σῶμα) καὶ ἀοράτου (Αἴσθησις – Νόησις), ἀπαιτεῖ ἀφ’ ἑνὸς βαθιὰ θεωρητικὴ γνῶσι καὶ κατάρτησι (ἡ θεωρία ὡς Θεώρησις) καὶ ἀφ’ ἑτέρου φυσικὴ εὐφυΐα συνάδουσα τῆς Νοημοσύνης ἤτοι τοῦ ἔνδον τρόπου ἐξελικτικῆς λειτουργίας τῆς Φύσεως, ἡ ὁποία μεταγράφεται ἐν τέλει ὡς ἡ ἀπειρία τῶν ἔνδον συνεκτικῶν καὶ λειτουργικῶν γεγονότων, τῶν νομοτελειακῶν Φαινομένων, ἀρχηγέτης τῶν ὁποίων εἶναι ὁ Νοῦς!  Ταῦτα καὶ βεβαιοῖ ἡ Κβαντικὴ Φυσική.

    Δυνάμεθα καὶ ἐμεῖς, ὅσον καὶ ἐὰν τοῦτο μᾶς φαίνεται ἀδύνατον, νὰ γνωρίσωμε τὰ πάντα, φορῶντας τὴν λεοντὴν τοῦ Πνεύματος ὡς ὁ Σωκράτης (ἰδὲ Κρατύλος Πλάτωνος), ἐὰν Μυηθῶμεν εἰς τὰ τοῦ Ἔρωτος ὅπως τοῦτον ἐννοεῖ ὁ Σωκράτης λέγων «εἶμαι ἐπαΐων εἰς τὰ τοῦ Ἔρωτος»!

Εἶναι ὁ Τρόπος καὶ ὄχι ἡ πρακτική, δηλαδὴ μία κάποια τεχνική, ὁ ὁποῖος καὶ θὰ ἐπιτρέψῃ τὴν εἰσέλασιν τῆς θείας αὐτῆς Ἐνεργείας, τοῦ Ἔρωτος δῆλον ὅτι, τοῦ ὁποίου ἡ ἐπενέργεια φέρει τὸ Χρηστόν, τὸ Ἀγαθόν, εἰς Κοινωνίαν τοῦ Εἶναι μας, ἀντιλαμβανόμενοι οὕτως ὅλα τὰ ἄδηλα ἀλλὰ Ἀληθῆ, πλέον Δῆλα τε καὶ γενόμενα!

Ὅσα ἄλλως εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀντιληφθῶμεν, ὄχι λόγῳ φύσεως ἀλλὰ λόγῳ «πίστεως»!

    Ἀποπειρώμεθα πλέον νὰ προσεγγίσωμεν τὴν Ἑλληνικὴ Κοσμοθέασιν διὰ μιᾶς Ἡρωϊκῆς ἤτοι Ἐρωτικῆς προσπαθείας, τῆς ὁποίας τὸ Χρῖσμα εἶναι ἡ Κατανόησις τοῦ μυθικοῦ Λόγου ἤτοι τοῦ Ἱεροῦ Λόγου!

Ὁ μυθικὸς λόγος δὲν εἶναι παραμυθία - παραμύθι, ἀλλὰ μυσταγωγικὸν Τέλεσμα, τὸ ὁποῖον δι’ ἀλληγορικῆς ὁδοῦ, διὰ τῆς Μυθικῆς ὁδοῦ, ἱστορεῖ τὴν Ὕπερθεν καὶ θείαν Τάξιν καὶ Ἁρμονίαν, ὡς μυητικὴν ἀγωγὴν μεθέξεως εἰς τὰ ἀπειροδύναμα τοῦ Κάλλους!

Οὕτως, ὁ μυθικὸς λόγος, ἀνάγεται εἰς τὴν «ἐποχὴ τῶν θεῶν», ἀφετηριακή Ἀρχὴ τῶν πάντων!

    Τὰ μαθηματικά, δηλαδὴ ἐν τέλει ἡ συμβολικὴ Ἀριστοτέλειος λογικὴ, εἶναι μὲ τέτοιον τρόπο δομημένα ὥστε ἡ καθαρὰ λογικὴ νὰ λειτουργῇ ἐφηρμοσμένα καὶ πρακτικὰ διὰ τῶν λειτουργικῶν ἀλγοριθμικῶν κανόνων.

Ὁ ἀλγόριθμος, δηλαδὴ ἡ λειτουργικὴ διαδικασία τῆς λογισμικῆς πράξεως, καθὼς ἐνέχει τὴν λογικὴ νομοτέλεια, δίδει τὴν δυνατότητα συστηματικοῦ καὶ ἐνδελεχοῦς ἐλέγχου καὶ ἐν τέλει ἐπαληθεύσεως. Αὐτὸ τὸ μαθηματικὸ γίγνεσθαι τῆς ἀριστοτελείου λογικῆς εἶναι τὸ «εἶδεν», καθὼς «ὁ Ἄνθρωπος φύσει τοῦ εἰδέναι ὀρέγεται»!

Ἡ Φυσικὴ νομοτέλεια κατατείνει εἰς τὸ «οἶδα», τὸ ὁποῖον θὰ ἀναγάγῃ εἰς τὸ «ἓν οἶδα», τὸ ὁποῖον καὶ διακαῶς ἀπαιτεῖ, ὡς Δαίμων Ἔρως ἡ Ψυχὴ τοῦ Μύστου, τὸ Ἕν, τὴν Μήτρα τοῦ Παντός, τὴν μεγάλη Μητέρα, Ἱέρεια τοῦ Λόγου, δι’ οὗ ἱερουργεῖ τὴν Ζωήν!!!

    Εἰς τὴν ἀριστοτέλειο λογική, ἀπὸ τότε μέχρι σήμερον δὲν ἔχει προστεθεῖ οὔτε μία τελεία. Οὐσιαστικὰ τὰ Μαθηματικὰ ἐκκινοῦν ἀπὸ ἕνα ἢ περισσότερα ἀξιώματα ἤτοι ὀλίγες ἀξιωματικὲς προτάσεις ἢ Αἰτήματα καλούμενα, διὰ τῶν ὁποίων ἡ συμβολικὴ ἀριστοτέλειος λογικὴ δομεῖ ἕνα ἀπολύτως συνεκτικὸ οἰκοδόμημα διὰ μιᾶς συνεκτικῆς ἐξελικτικῆς διαδικασίας βῆμα πρὸς βῆμα.

    Μία μαθηματικὴ θεωρία ἀρχικῶς φαίνεται ὡς ἕνα οὐτοπικὸ διανόημα, ξέμακρο, ξεκρέμαστο καὶ ἀποκομμένο τῆς φυσικῆς πραγματικότητος.

Ὅμως ὅπως ἀπεδείχθη δὲν ὑπάρχει, δὲν ὑφίσταται μαθηματικὴ θεωρία ἡ ὁποία ἐν τέλει δὲν θὰ εὕρῃ τὴν φυσικήν της ἔκφρασιν δηλαδὴ δὲν θὰ συνταχθῇ τῆς φυσικῆς της νομοτελείας.

Ὅλα τὰ μαθηματικὰ ἀργὰ ἢ γρήγορα καθίστανται ἐφηρμοσμένα!!!

    Τὶ σημαίνει αὐτό;

Σημαίνει ὅτι ἡ ἀνθρώπινη διάνοια, διεισδύουσα εἰς τὸν ὑπερκείμενο Νοῦ, χρῆσιν ποιοῦσα μιᾶς κάποιας ἀμυδρᾶς ἱσχύος ἀκτῖνος τῆς Ἱερᾶς Φαντασίας, διεισδύει ἐπέκεινα τοῦ Φραγμοῦ τῆς Γνώσεως καὶ λαμβάνει ἓν οἶδα!!!

Ἡ ἐξοικείωσις, ἡ Ἱκανότης λόγου, διὰ τοῦ πέμπτου βαθμοῦ τῆς μονάδος, βεβαιοῖ τὸ οἶδα!

Τὸ οἶδα ἀνατέλει εἰς θεωρίαν, τὴν ὁποίαν τὰ μαθηματικὰ ἐλέγχουν!

    Ὡς χαρακτηριστικὸ παράδειγμα αὐτῶν, ἔχομεν τὴν ὑπερβολικὴ γεωμετρία (1829) ἢ γεωμετρία Λομπατσέφκι (Ῥῶσσος μαθηματικὸς 1792–1856μ.Χ.), τῆς ὁποίας τὸ Αἴτημα ἀναιρεῖ ἐκεῖνο τῆς Εὐκλειδείου γεωμετρίας. (Εὐκλείδης ἐξ Ἀλεξανδρείας, ~325-265π.Χ.)

    Ὁ Λομπατσέφσκι δόμησε τὴν γεωμετρία του, γεωμετρία τοῦ μακρόκοσμου τότε πού, εἰς τὴν ἐποχήν του, αὐτὴ δὲν εἶχε καμμίαν ἐφαρμογήν.  Ὅταν ὅμως ἐπροχώρησαν οἱ ἔρευνες τῆς Ἀστρονομίας, σήμερα καὶ τῆς Ἀστροφυσικῆς, ἀπεδείχθη ὅτι ἡ γεωμετρία Λομπατσέφκι ἰσχύει διὰ τὰ πεδία τῆς Οὐρανίου μηχανικῆς.

    Καὶ ὅμως!  Ἐπέκεινα αὐτῶν, μὲ τὴν μέθοδο τοῦ Σωκράτους (Ἀθῆναι, 470-399π.Χ), αὐτήν τῆς μαιευτικῆς καὶ διαλεκτικῆς Τέχνης, δύναται νὰ ἀναχθῇ τις εἰς τὸν ὀρθὸν λόγον καὶ οὕτως ὄχι μόνον νὰ ἐρευνήσῃ ἐὰν καὶ κατὰ πόσον μία κάποια σύλληψίς του εἶναι ἀληθής, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀντλήσῃ καὶ αὐτὸν τοῦτον τὸν λόγον περὶ τὰ Ἀληθῆ!

    Σήμερον λοιπόν, αὐτὴν τὴν στιγμήν, ἐδῶ στὴν Εὐβουλία, καλούμεθα νὰ ἐπιφέρωμεν ἀποκατάστασιν τῶν πραγμάτων μὲ δύο τρόπους:

Α.) μέ τὴν Τέχνη τῶν Τεχνῶν, αὐτῆς τοῦ Διδασκάλου τῆς ἀνθρωπότητος Σωκράτους καὶ

Β.) μέ τὴν Τέχνη τῆς καθάρσεως ἤτοι ἐκείνης τοῦ θεοῦ Ἀσκληπιοῦ, τὴν ὁποία ἐφήρμοζεν καὶ ὁ Ἱπποκράτης καὶ ἐπεξηγεῖ ὁ Ἀριστοτέλης εἰς τὴν «Ποιητικήν» του.

    Μὲ τὴν σειράν της, ἡ κάθαρσις τοῦ ἐπιγείου ψυχικοῦ εἶναι μας, τοῦ Ψυχισμοῦ τοῦ ἐνύλου ὄντος μας, τοῦ μὴ Ὄντος μας δηλαδή, ἐνέχει δύο σκέλη:

α.) τήν κάθαρσιν τοῦ νοητικοῦ διὰ τῆς ἀποκαταστάσεως τῶν ἐννοιῶν καὶ

β.) τήν κάθαρσιν τοῦ Ψυχισμοῦ μὲ τὴν φροντίδα ἀπαλύνσεως τοῦ συγκινησιακοῦ καὶ συναισθηματικοῦ φόρτου.

    Διὰ τῆς καθάρσεως ἀλλάζει ἡ ποιότητα τῶν συναισθημάτων, ἐνῶ ὁ ψυχισμὸς ἀποκαθαίρεται διὰ τῆς Διδακτικῆς γνώσεως ἤτοι διὰ τοῦ Ἀπολλωνίου Φωτός!

Τοῦτο φέρνει εἰς ἡμᾶς μία ἰδιαιτέρα ἀκτὶς τοῦ Λόγου, ἡ ὁποία ὀνομάζεται Ἀπόλλων!!!

    Ὡς ἀνθρώπινα ὄντα, καἴτοι ὑποστάσεις Ὄντων, ἐκφραζόμεθα μέσῳ τῆς ὁμιλίας.

Ὁ Μύστης, ὁ ἄνθρωπος ποὺ συνειδητὰ καὶ ἐσκεμμένα «φύσει τοῦ εἰδέναι ὀρέγεται», ἀναβιβάζει τὴν ὁμιλία εἰς λόγον!

Ὅταν ἡ ὁμιλία γίνῃ λόγος καὶ ὁ λόγος αὐτὸς βεβαιωθῇ, τότε δυνάμεθα τὰ πάντα!

    Ἡ ψυχὴ δὲν ἔχει λογική, εἶναι ἄλογος, φύσεως αἰθερίας (ἡ ἀρχὴ τοῦ παντὸς εἶναι ὁ αἰθήρ).  Ἔχει ὅμως τὴν ἱκανότητα νὰ συλλαμβάνῃ καὶ νὰ αἰσθάνεται!

Αὐτὸ εἶναι τὸ Ὄργανό μας, τὸ Ὄργανον διὰ τοῦ ὁποίου «ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ εἴμεθα» καὶ διὰ τοῦ ὁποίου ὑποχρεούμεθα νὰ λάβωμεν συνείδησιν τοῦ κόσμου καὶ ἑαυτῶν!

Ὅ,τι αἰσθανόμεθα, μέσῳ τοῦ νευρικοῦ μας συστήματος γίνεται ἀντιληπτὸν καὶ σωματικά. Αὐτὸ ὅμως σημαίνει σωματοποίησις!

    Οἱ θεῖες ἐνέργειες, διὰ τῶν Ἱερῶν μυστηρίων ἐνεργοῦσαν καὶ ἐνεργοῦν ἀδιαλείπτως, νῦν καὶ ἀεί!

Τὰ Μυστήρια, ἡ θεία Κοινωνία, δὲν ἐχάθη. Εἶναι παροῦσα καὶ ἀεὶ ἐνεργοῦσα!

Εὑρίσκεται εἰς τὴν Ψυχήν μας, εἰς τὴν ὄντως ψυχήν μας, καὶ φυσικὰ ὄχι εἰς τὸν ψυχισμό μας, εἰς τὸ κατασκεύασμά μας τῇ «βοηθείᾳ» τῶν ἄλλων, εἰς τὸν ἐν πολλοῖς ἀνερμάτιστον σταῦλον μας, τὸν βρίθοντα μιασμάτων, ὡς διαπιστώνει ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ Ἰατρική.

    Τὸ θέμα λοιπὸν εἶναι τὸ πῶς θὰ προσεγγίσωμεν τὴν ὄντως Ψυχήν μας, τὸ ἐνοικοῦν Φῶς ἡμῶν, τὸν ἐν ἡμῖν Ἀπόλλωνα, τὴν ὅλως ἰδιαιτέραν αὐτὴν ἀκτίνα τοῦ Λόγου!

Εἶναι ὁ Τρόπος, ὅπως εἴπαμε ἀνωτέρω. Φυσικὰ εἶναι ἡ Τέχνη καὶ ὄχι ἡ τεχνική, τὸ πῶς δηλαδὴ θὰ πετάξωμεν καὶ θὰ πατάξωμεν τὰ ἀρνητικὰ συναισθήματα, τὰ μιάσματα,  ψυχοσωματικὰ καὶ διανοητικά, ποὺ κατατρώγουν τὸ ἐδῶ εἶναι μας, τὴν ζωήν μας, ὥστε νὰ ἔρθουν, νὰ ἐμφανισθοῦν, τὰ ῥεύματα τοῦ θείου ὑπαρξιακοῦ μας κόσμου, τὸ ἀνέσπερον Φῶς τῆς Ὀντολογικῆς Ψυχῆς μας, τοῦ Λόγου ἡμῶν!

                                                                      Δημήτριος Μαλασπίνας Φυσικός.

Σημείωσις:                                   Τὸ παρὸν εἶναι

Περίληψις-Σύνοψις τοῦ Τρίτου Μαθήματος, τοῦ Καθηγητοῦ

Φυσικῶν Ἐπιστημῶν Δ. Μαλασπίνα, εἰς τὴν αἴθουσα «Εὐβουλία»,

ἐπὶ τῶν Σημειώσεων τῆς Φιλολόγου Κας Τούλας Ἀντύπα,

τὶς ὁποῖες εὐγενῶς Ἐπιμελήθη καὶ μᾶς παραχώρησεν! σ.τ./[i]/

                                                                 Ἀθῆναι 13^η Φεβρουαρίου 2015, Ἕκτη.

---

[i]  Ἡ τελικὴ ἐπεξεργασία μετά τινων προσθηκῶν καὶ βελτιώσεων ἐπὶ τοῦ 3^ου. μαθήματος, συνετελέσθη ὡς ὑπερδομή, ἐπὶ τῶν Σημειώσεων τῆς Κας. Τούλας Ἀντύπα, οἱ ὁποῖες καὶ ἀπετέλεσαν τὴν θεμέλιον ὑποδομή. Τὴν Κα. Ἀντύπα Εὐχαριστῶ Πολύ καὶ τὴν Συγχαίρω!

© Copyright Δ. Μαλασπίνας.

Δὲν ἐπιτρέπεται οὔτε κἂν ἡ περιορισμένη ἀντιγραφὴ

καὶ χρῆσις τῶν ἄρθρων τῆς παρούσης ἱστοσελίδος, παρὰ μόνον

διὰ ἰδιωτικὴν - ἀτομικὴν χρῆσιν, ὑπὸ τὴν ῥητὴν Ὑποχρέωσιν καὶ πάλιν 

τοῦ ἐνεργοῦντος, νὰ ἀναφέρῃ τὸν Συγγραφέα,

καθώς καὶ τὴν πηγὴν προελεύσεως, ὡς ὁ νόμος ὁρίζει.

Οἱ 3 Ἱερὲς Παραδόσεις τῶν Ἑλλήνων.

Περὶ Ἑλληνικῆς Κοσμοθεάσεως.
Εὐβουλία, μάθημα 2ον.

Τὰ θεμέλια, οἱ τρεῖς Ἱερὲς Παραδόσεις τῶν Ἑλλήνων.

     Ἡ ἀναζήτησις εἶναι ἐφικτὴ διὰ τῆς Ἑλληνίδος φωνῆς, τοῦ Φωνήματος τοῦ Λόγου, τῆς πρώτης ὕλης τῆς καθ’ αὐτῷ συνειδήσεως, ὅτι αὐτὴ μετέχει τῆς Ἀληθείας τοῦ Ἀγαθοῦ!    
     Ἡ μετοχὴ λοιπὸν ἐνεστῶτος τοῦ ρήματος εἰμί (εἶμαι), ἡ ὁποία στὴν ἀττικὴ διάλεκτο εἶναι ὢν-οὖσα-ὄν, γίνεται ἐὼν στὴν Ὁμηρική καὶ Ἰωνική.

Ἐπίσης τὸ ῥ. ἐάω-ἐῶ (ἀφίημι, οὒ κωλύω, ἐπιτρέπω), στὴν Ἰωνικὴ εἶναι ἔων, ἐνῷ ὁ γενάρχης τῶν Ἰώνων, ὁ Ἴων, ὅστις ἀεὶ εἰλεῖν ἰών, εἶναι υἱὸς τοῦ Ἀπόλλωνος μετὰ τῆς Κρεούσης, θυγατρὸς τοῦ μυθικοῦ Βασιλέως τῶν Ἀθηναίων Ἐρεχθέως (ἐπίθετον τοῦ Ποσειδῶνος ἢ Διὸς), υἱοῦ τῆς Γαίας. Τὸ ῥ. ἄω (κορέννυμαι, πληροῦμαι) σχετίζεται μὲ τὸ ἀὼν (ὄχθη, ἀκτή), δωρικὸς τύπος τοῦ ἠϊών.

Θεωροῦμε λοιπὸν ὅτι ἡ τριαδικὴ ἐκδίπλωσις τῆς θεόθεν Διδασκαλίας ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων, δοθεῖσα ὑπὸ τοῦ Ἑρμοῦ, θεμελιοῦται ἐπὶ τῶν ἀνωτέρω ἐννοιῶν καὶ ἐκδιπλοῦται ὡς Ἐωνικὴ Παράδοσις ἤτοι Ἐωνική, Ἰωνικὴ καὶ Ἀωνικὴ Διδασκαλία ἢ Δωρικὴ Παράδοσις.

Περαιτέρω, μὲ κάποιο σκεπτικόν, τὸ ὁποῖον συντόμως παρατίθεται κατωτέρω, δυνάμεθα νὰ ἀντιστοιχίσωμεν σὲ αὐτὲς τὶς τρεῖς Παραδόσεις, τρεῖς κορυφαίους Ἕλληνας Μύστας-Φιλοσόφους μετὰ τῶν ὁμολόγων αὐτῶν Σχολῶν, ὡς ἑξῆς:

    Στὴν Ἐωνική παράδοσι (ἔων καὶ ἐὼν) ἀντιστοιχεῖ ὁ Μύστης Πλάτων, καθὼς αὐτὸς ἐκφέρει καὶ φανερώνει τὸν θεῖο κόσμο τοῦ πεδίου τῶν Ἰδεῶν. Στὴν Ἰωνικὴ παράδοσι (Ἴων καὶ ἰὼν) θὰ πρέπει νὰ θέσωμεν τὸν Μύστη Σωκράτην, Διδάσκαλον τοῦ Πλάτωνος, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται στὴν ἤδη ὑφισταμένη Πολιτεία τῶν Οὐρανίων Ὄντων ἢ ὄντως Ἀνθρώπων καὶ ἔτσι γίνεται ὁ θεμελιωτὴς τῆς γηΐνου Πολιτείας Δικαίου, τῆς Καλλιπόλεως, καθὼς ἐνσαρκώνει τὴν ψυχὴ τοῦ Πνεύματος τῶν Οὐρανίων Ἀνθρώπων! Δι’ ἑνὸς συνεκτικοῦ λόγου του, ὁ Σωκράτης δεικνύει τὴν δυνατότητα ἐκδιπλώσεως καὶ ἐφαρμογῆς τῆς Καλλιπόλεως, στὸ ψυχικὸ εἶναι τῆς γηΐνου πόλεως τῶν Ἑλλήνων, ἤτοι τῶν ἐλαυνόντων Υἱῶν καὶ Θυγατέρων τῶν Θεῶν, ὡς θείων Ὄντων - Ἀνθρώπων! 

   Ὁ Σωκράτης ἀνήλωσε ὅλον τὸν βίον του στὶς συνάλληλες σχέσεις τῶν ἀνθρώπων, τὶς ὁποῖες ἀναβιβάζει εἰς τὸ δέον ἤτοι εἰς τὴν σφαῖραν τοῦ Δικαίου, προϋπόθεσις τοῦ ὁποίου εἶναι ἡ ἐμπράγματος ἐνατένισις τοῦ Ἀγαθοῦ, ὡς τοῦ μόνου ὄντως συμφέροντος τοῦ ἀνθρώπου, ἐκείνου φυσικὰ ποὺ ποθεῖ καὶ σκοπεύει εἰς τὸ Ὡραῖον, τὸ Ἀληθὲς καὶ τὸ Δίκαιον!  

    Ἡ ἐντελεχὴς αὐτὴ σχέσις, σχέσις οὐσιότητος, ὡς καὶ ἡ συνακόλουθος αὐτῆς πορεία, ὡς φυσικὸν καθιστᾷ τὸν Ἄνθρωπο Ἄξιον τέκνον τῶν Θεῶν, ἤτοι Ἥρωα-Ἔρωτα, ἀκόλουθο τῆς Θεᾶς Ἀφροδίτης, μητρὸς Θεῶν τε καὶ ἀνθρώπων!

    Τέλος εἰς τὴν Ἀωνικὴ ἢ Δωρικὴ παράδοσιν (ἄων) θὰ ἀντιστοιχήσωμεν τὸν Μύστην Ἀριστοτέλη, τὸν ἐπιφανὴ μαθητὴ τοῦ Πλάτωνος. Ὁ μέγας αὐτὸς Μύστης τῆς Φύσεως τοῦ Παντός, ἠσχολήθη ὅλως ἰδιαιτέρως μὲ τὸ Ἔργον τῆς Δημιουργίας ἐν τῇ φυσικοποιημένῃ Φύσει, Ἔργον τῆς Ἐνεργείας τῶν Θεῶν, διὰ τῆς θείας Ἱεραρχίας τῶν Οὐρανίων Ὄντων, τῶν ἀνθρώπων τῶν Ὀνομαστῶν! 

   Τὸ Ἀλχημικὸν ἔργον τοῦ Ἀριστοτέλους, ἔδωσε τὸν ἀπεριόριστο πλοῦτο εἰς τὸν μέγα Ἐκπολιτιστὴ Στρατηλάτη-Βασιλέα τῶν Πανελλήνων Ἀλέξανδρο τὸν Μακεδόνα, ὄχι μόνον διὰ νὰ ἐξουδετερώσῃ τὶς συνεχεῖς ἐπιδρομὲς τῶν Περσῶν, ἀλλὰ καὶ διὰ νὰ ἐκπολιτίσῃ τοὺς πέριξ τῆς Ἑλλάδος ἐπικινδύνους Βαρβάρους, ποὺ πάντα ἐποφθαλμιοῦσαν τὰ τῶν Ἑλλήνων.

    Οἱ μεγάλοι αὐτοὶ Ἕλληνες, οἱ ἔνθεοι αὐτοὶ Μύστες, ἐδέχθησαν τὸν θεῖον Λόγον καὶ μετουσιώθησαν ἀπὸ φιλομαθεῖς εἰς Φιλοθέους ἢ Φιλοσόφους ἤτοι εἰς Ἐραστὰς τοῦ Ὡραίου, τοῦ Ἀληθοῦς καὶ τοῦ Δικαίου, καθὼς συνελάμβανον τὰς εἰδάς, τὰς μορφάς τῶν Ἰδεῶν ἤτοι τὰς θείας εἰδάς, τὰς μορφάς τῶν ὄντως Ὄντων, τὶς ὁποῖες μορφοδομεῖ ὁ κόσμος τοῦ Ἀγαθοῦ, ὁ Κόσμος τῶν Θεῶν, διὰ τῶν Ὄντων ἐκείνων ποὺ διαβιοῦν ἐκεῖ, στὸν θεῖο κόσμο, καὶ γίνονται οἱ αἴτιοι τῆς Δημιουργίας, οἱ θεῖοι Νομοθέται κατὰ Σωκράτην, καθ’ ὅτι αὐτοὶ προηγοῦνται τῆς Δημιουργίας τοῦ φυσικοποιημένου Κόσμου.

    Ἂς σημειώσωμεν ἐδῶ ὅτι ὁ Ἀριστοτέλης, εἰς τὸν ὁρισμόν του περὶ τραγωδίας, μᾶς ἀποκαλύπτει πῶς ἐγίνετο εἰς τὸν ἀρχαῖο ἑλληνικὸ κόσμο ἡ κάθαρσις καὶ ἐν τέλει ἡ θεραπεία. «Ἔστι μὲν οὖν τραγῳδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας…»  Ποιητική Ἀριστοτέλους VII 2-3.

    Εἰς τὰ ἀρχαία ἑλληνικὰ θέατρα,  λόγῳ τοῦ ὅτι αὐτὰ ἦταν ἀνοικτά, ὡς καὶ λόγῳ τῆς θέσεώς των, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀρχιτεκτονικῆς δομῆς των (χωροταξία, σχῆμα -εἶχαν αὐτὸ τοῦ ὠτὸς - αὐτιοῦ, δομικὰ ὑλικά), οἱ θεαταὶ συνελάμβανον ἀνεπαισθήτως πράγματα ποὺ ὑλοποιοῦντο ἐνεργειακῶς ὡς καταστάσεις ἰδεῶν καὶ οὕτως ἐκδηλοῦνται. Μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ἐνεφανίζετο ἀοράτως ἡ θεία ἐπενέργεια, συμβολικῶς ὁ ἀπὸ μηχανῆς Θεός, ἤρχετο τὸ θεῖον δέος καὶ οὕτως ἐγίνετο ἡ Κάθαρσις! Ὑπῆρχε δηλαδὴ ἡ δυνατότης, λόγῳ κατασκευῆς καὶ θέσεως τοῦ θεάτρου, εἰς τὸ ὁποῖον ἐτελοῦντο τὰ θεῖα δρώμενα, πάντα εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Διονύσου, ἤτοι εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, νὰ γίνεται ἡ ἐφέλκυσις ἀνωτέρων ἀπορροῶν ἤτοι θείων δυνάμεων!

Ἐὰν σχεδιάσωμεν ἕνα ἰσόπλευρον τρίγωνο καὶ στὴν βάσιν του τοποθετήσουμε τὶς λέξεις ἐών, ἰών, καὶ ἀών, μὲ τὴν ἀντιστοιχία τῶν μεγάλων φιλοσόφων, Πλάτωνος, Σωκράτους καὶ Ἀριστοτέλους, τὴν κορυφὴ αὐτοῦ τοῦ τριγώνου θὰ κατέχῃ ὁ Πυθαγόρας.

    Ἡ βασικὴ θεωρία τοῦ Πυθαγόρου καὶ ἡ διδασκαλία του εἶναι ἡ ἀποκάλυψις τῆς ἁρμονίας τῶν οὐρανίων σφαιρῶν. Ὁ μέγας αὐτὸς Μύστης ἐφήρμοζε τὴν ἐσωτέρα γνῶσιν, ποὺ ἤρχετο ἐκ τοῦ Θεοῦ Ἑρμοῦ, γνωστοῦ εἰς τὴν Αἴγυπτο ὡς Ἑρμῆς ὁ Τρισμέγιστος ἢ ὡς ὁ θεὸς Θῶθ.

    Ὁ Μέγας θεολόγος Ὀρφεύς καὶ ἐν συνεχείᾳ οἱ ὀρφικοί, παρέλαβαν τὴν ἐσωτερικὴ γνῶσιν ἀπὸ τὸν Ἑρμῆν, ἐνῷ ὁ Πυθαγόρας μὲ τὴν σειρά του βασίστηκε στοὺς Ὀρφικούς.
Ἄρα ἐὰν στὸ τρίγωνον ποὺ ἔχουμε ἤδη σχεδιάσει, μὲ βάσιν τὴν ἴδια, καὶ ποὺ στὴν κορυφή του ἔχουμε τοποθετήσει τὸν Πυθαγόρα, ἐπιχειρήσουμε νὰ σχεδιάσωμεν ἕνα δεύτερο τρίγωνον, περιέχον τὸ πρῶτον, αὐτὸ στὴν κορυφή του θὰ ἔχῃ τὸν Ὀρφέα. Ἐὰν στὴν συνεχεία σχεδιάσουμε ἕνα τρίτο, πάλι μὲ τὴν ἰδία βάσιν, στὴν κορυφὴ τοῦ τριγώνου αὐτοῦ θὰ πρέπει νὰ θέσωμεν τὸν Ἑρμῆν!

    Ἡ θεότης προσδιορίζεται μόνον ἀφαιρετικά. Συνεπῶς τὰ ἀναιρετικὰ κατηγορήματα αὐτῆς θὰ εἶναι: ἄποιος, ἀΐδιος, ἄμορφος, ἄχρονος, ἄφθαρτος, ἄμωμος ἢ ἀμόλυντος, ἄψογος, ἀθάνατος, …..  

Κατ’ ἀναλογίαν, ἐὰν ἀφαιρέσωμεν ἀπὸ τοὺς ἑαυτούς μας τὰ πάντα, ἐὰν ἀπεκδυθῶμεν - ἀπογυμνωθῶμεν ἐσωτερικῶς, μέσῳ τῆς καθάρσεως, δυνατὸν νὰ φθάσωμεν εἰς τὴν εἰδὴν (μορφήν) τοῦ οὐρανίου γεννήτορός μας, ἀχώρως τε καὶ ἀχρόνως, ἔστω διὰ μίαν στιγμήν!

Εἶναι αὐτή, ἡ ἀναγκαία στιγμὴ διελεύσεως τῆς Ἱερᾶς ἀκτῖνος τοῦ ταὐτοῦ!

   Ἐὰν συλλάβωμεν διὰ τῆς Φαντασίας μας, πρώτης καὶ πρωταρχικῆς Ἀρετῆς τοῦ Πνεύματος, τοιαῦτα Ὄντα, προφανῶς καὶ θὰ διαπιστώσωμεν ὅτι αὐτὰ δὲν εἶναι ἀπομονωμένα καὶ ξένα μεταξύ των, ἀλλὰ ἀντιθέτως αὐτὰ διὰ τῶν τελείων καὶ συναλλήλων σχέσεών των, συνιστοῦν τὴν τελείαν Πολιτεία, τὴν ὁποία καὶ περιγράφει ὁ Πλάτων!

    Τὸ Ὡραῖον, τὸ Ἀληθὲς καὶ τὸ Δίκαιον, τὸ φέρομεν ἐντός μας καὶ συνεπῶς ἐνέχομεν τὴν δυνατότητα τῆς ὑλοποιήσεώς του!!!

     Στὴν «Θεογονία» τοῦ Ἠσιόδου, στίχος 46, ἀναφέρεται «Θεοὶ δοτῆρες ἐάων», τὸ ὁποῖον ἀποδίδεται ὡς «Θεοὶ δοτῆρες ἀγαθῶν», ἔχομεν δηλαδὴ τὴν προσθήκη τοῦ α εἰς τὸ ἐὼν (τὸ πεδίον ἀὼν τοῦ ἔωνος ἐῶντος), ποὺ δηλοῖ τὴν κατάληξιν, τὴν ἀπόληξιν τῆς δραστηριότητος τοῦ θείου κόσμου εἰς τὸν φυσικὸν ἢ ἐκδηλωμένο κόσμο τῶν «σταθερῶν» μορφῶν, κατὰ τὴν μορφοποιοῦσα Φαντασία τοῦ πνεύματος ἡμῶν, ἤτοι κατὰ τὸ φαίνεσθαι τοῦ κβαντικοῦ αἰθερικοῦ ὁλογράμματος, ὡς τεκμαίρει σήμερον ἡ Κβαντικὴ Φυσική.

    Οὕτω τὸ Ἀγαθὸν ἐκδηλοῖ τὰ Ἀγαθά, τὰ χρήσιμα ἢ Χρήματα, διὰ τοὺς Ἀνθρώπους!!!

Οὕτως ἀπαντᾶ ὁ Σωκράτης, κατὰ τὰ καθ’ ἡμᾶς, εἰς τὸν Πρωταγόραν, ἀντιτασσόμενος εἰς τὸ «πάντων χρημάτων μέτρον ἄνθρωπος» αὐτοῦ, τοῦ πρώτου τῶν Σοφιστῶν, Διδασκάλου αὐτῶν!

Τὸ παρὸν ἄρθρον, εἶναι                                 

Περίληψις-Σύνοψις τοῦ Δευτέρου Μαθήματος,

τοῦ Καθηγητοῦ Φυσικῶν Ἐπιστημῶν Δ.Ε. Μαλασπίνα,

στὴν αἴθουσα «Εὐβουλία», ἐκ τῶν Σημειώσεων

τῆς Ἀκροωμένης ταῦτα, Φιλολόγου Κας Τούλας Ἀντύπα,

τὶς ὁποῖες εὐγενῶς Ἐπιμελήθη καὶ μᾶς παραχώρησεν! /[1]/

Ἀθῆναι 30-1-2015, Ἕκτη.

---

[1] Ἡ τελικὴ ἐπεξεργασία μετά τινων προσθηκῶν ἀπὸ τὸ 1^ο μάθημα, ὡς καὶ ἀπὸ τὶς 3 ἀρχικὲς διαλέξεις,  ἔγινε ἀπὸ τὸν Ὁμιλητήν, ὁ ὁποῖος καὶ φέρει τὴν εὐθύνην τοῦ παρόντος.

© Copyright Δ.Ε. Μαλασπίνας -demal.
Κωδικός: y6v2PWd1Q6Pb1olZ_eC2mg
Δὲν ἐπιτρέπεται οὔτε κἂν ἡ περιορισμένη ἀντιγραφὴ
καὶ χρῆσις τῶν ἄρθρων τῆς παρούσης ἱστοσελίδος, παρὰ μόνον
διὰ ἰδιωτικὴν - ἀτομικὴν χρῆσιν, ὑπὸ τὴν ῥητὴν Ὑποχρέωσιν καὶ πάλιν 
τοῦ ἐνεργοῦντος, νὰ ἀναφέρῃ τὸν Συγγραφέα,
καθώς καὶ τὴν πηγὴν προελεύσεως, ὡς νόμος ὁρίζει.

Ἑλλὰς Ἀνάστηθι.

             Ψυχὴ τῶν πανελλήνων Ἀνάστηθι.

    Ἕλληνες ἐγέρθητι, ὅτι ὁ Δελφικὸς Τρίπους,

ὁ τρίπους τοῦ ἀπεριορίστου Φωτός,
ὁ ἄρρητος Ἀπόλλων, τὸ ἑλλάνιον Φῶς τοῦ Παντός,

πάλιν ἐτέθη ἐν ἰσχύϊ ἐπὶ τῆς μητρὸς Πατρίδος,

ἵνα ἀνατείλῃ αὔριον ὁμόφρων, ὁμότροπος καὶ ὁμόψυχος

ἡ Θέλησις τῶν Ἑλλήνων,

ἐπὶ τοῦ Ὡραίου, τοῦ Δικαίου, τοῦ Ἀληθοῦς,

ὦ πανώρια παντοκράτωρ Ψυχὴ θείου Πνεύματος,

Τελεσφόρε Ἀθηνᾶ, Κάλλος Διός,

Ὑπερμάχε στρατηγὸ τὰ νικητήρια,

   χαῖρε ὦ χαῖρε Ἑλλάς,
   Φῶς, ἄρρητον Φῶς!!!

© Copyright Δ. Μαλασπίνας.

Δὲν ἐπιτρέπεται οὔτε κἂν ἡ περιορισμένη ἀντιγραφὴ

καὶ χρῆσις τῶν ἄρθρων τῆς παρούσης ἱστοσελίδος, παρὰ μόνον

διὰ ἰδιωτικὴν - ἀτομικὴν χρῆσιν, ὑπὸ τὴν ῥητὴν Ὑποχρέωσιν καὶ πάλιν 

τοῦ ἐνεργοῦντος, νὰ ἀναφέρῃ τὸν Συγγραφέα,

καθώς καὶ τὴν πηγὴν προελεύσεως, ὡς ὁ νόμος ὁρίζει.